Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde ormanların birinde bir fil yaşarmış. Filin en büyük zevki diğer hayvanlara şaka yapmakmış. Hortumuna doldurduğu suyu en olmadık zamanda birisinin üstüne püskürtür ve kahkahalarla gülermiş. Bazen de öyle kötü şakalar yaparmış ki hayvanlar ne yapacaklarını şaşırırlarmış.
Bu şakalardan sıkılan hayvanlar aralarında bir toplantı yapmışlar. Bu toplantıda bütün orman halkı varmış. Sonra file ders vermek için çok güzel bir şaka düşünmüşler. Bu şakayı uygulamak için akşam olmasını beklemişler ve sonunda akşam olmuş. Bütün ormandaki hayvanlar karanlıkta saklanmaya başlamışlar. Sincaplar ağaçlara, kuşlar dallara, kirpiler çalılıklara… ve diğer hayvanlar da başka yerlere saklanmışlar. Akşam olduğu için hiç kimse görünmüyormuş. Şakacı fil o gün yuvasına giden bir hayvan bekliyordu çünkü ona şaka yapacaktı, bekledi, bekledi ama kimse yoktu ve hiç ses de yoktu.
Şakacı fil: -Bu saatte kim uyur ki? dedi kendi kendine. Biraz ormanda gezintiye çıktı. Bütün hayvanların yuvasına baktı ama kimse yoktu. Biraz daha bekledi ama hâlâ kimse yoktu. Şakacı fil “Ormandaki hayvanlar benim şakalarım yüzünden bu ormanı terk etti.’’ diye düşündü ve çok üzüldü. Çünkü ormanda tek kalmıştı hiçbir ses yoktu. Şaka yapılacak kimse de… Sonra, bir daha hiç ama hiç kimseye şaka yapamayacağım diye bir söz verdi kendine ve uykuya daldı. Şakacı fil çok üzülmüştü. Arkadaşlarının onun yüzünden ormanı terk ettiğini düşündü ama orman halkının ona yaptığı bir şakaydı bu.
Şakacı fil uyandığında bir baktı ki arkadaşları başında toplanmış. Sonra hep bir ağızdan: “Şaka!!” diye bağırdıklarını duydu. Şakacı fil çok mutlu olmuştu. Bir daha kimseye şaka yapmamış ve tüm orman halkı mutlu mesut yaşamışlar…
Yazan: BERRANUR GÜLSEVER
Yaş: 10
İlk yorum yapan siz olun